هجرت مهاجر

نمى‏دانم این احساس گنگ را چگونه به بال‏هاى
کبوترى ببندم تا دورترین ستاره، تا آوازهاى خاموشى که از ناى تفنگت مرا
بیدار کرد، تا صخره‏هایى که بى‏تو زانوى غم بغل کردند و اندوه پریشانى
خویش را به بادهاى مهاجرى دادند که از این حوالى گذشتند، بیاورند.
با
من بیا! اى ستاره روشن لحظه‏هاى تنهایى، تا هر آنچه از کوهها، دریاها و
زمزمه‏هاى کبوتران به یاد داریم، در گوش باد زمزمه کنیم تا این مهاجر غریب
به دورترین نقطه‏هاى زمین برساند.
با من بیا! تا این پرچم را که از خون هزاران عزیز به اهتزاز در آمده بر
بالاى بلندترین قله جهان به اهتزاز در آوریم. با من بیا! تا از هجرت
مهاجران شهیدى بگویم که با خون سرخشان شعله‏هاى گرم آتش را معناى دیگرى
بخشیدند.
اى دوست بیا! تا از گلوى خسته ماه نى‏لبکى بسازیم براى رهایى ستارگان و
آواز دریا را در گوش خسته کویر جارى سازیم. بیا روشنى را به تمام
سرزمین‏هاى سوخته ببریم و با ابرهاى باران‏زا هم‏صدا شویم و دل به
سرزمین‏هاى سوخته بدهیم تا از سکون و خاموشى بیرون بیایند.
بیا اى مسافر کوچک شهر بارانى، اى از نسل‏هاى مهاجر سینه‏سرخان مهاجر، بیا
تا زمین را از بار سنگین اتهام‏ها، ریاها و دورویى‏ها پاک سازیم. بیا تا
این پوسته اندوه را از روى شانه‏هاى زمین برداریم. بیا! شعله‏هاى روشن
رفاقت، دست‏هاى خسته زمین محتاج حمایتند.

دعایم کنید